نشانه شناسی ادبی شخصیت زنان در قرآن کریم

زبان، مجموعه نشانه های لفظی و کلمات، زیر مجموعه های آن می باشد که به واسطه قرار گرفتن در موقعیت و سیاق کلامی خاص معنا پیدا کرده و دلالت معنایی خواهد یافت. متن ادبی به واسطه ویژگی های خاصّ هنری و برخورداری از مختصات متن ادبی ممتاز، دارای دلالت های نشانه شناختی است، به گونه ای که گاهی معنای یک دال بیش از یک مدلول است که سیاق و ساختار کلام، مدلول مرجّح را اختیار می کند. قرآن کریم در راستای هدف متعالی کمال و هدایت بشر از نوع ادبی قصه و عناصر و اجزاء نشانه ای آن مانند شخصیت به شیوه ای هنرمندانه استفاده نموده است که مخاطب، خود را برابر تصاویر ملموس و مجسّم تصور می نماید و نه صرفاً خواننده یک متن ادبی. شخصیت زن در قصه های قرآن اغلب به عنوان شخصیت گذرا ایفای نقش می کند. زنان در داستان های قرآن کنش گرانی آگاه هستند که واکاوی شخصیت آنان، معانی دلالی و نشانه ای را به خواننده عرضه می دارد و با توجه به این معانی، ابعاد نهان شخصیتشان نمایان می گردد. البته گاهی نیز شخصیت در داستان قرآنی، پنهان و در پرده ای از ابهام قرار می گیرد و این نشانه ها و رمزهاست که به خواننده خط می دهد تا ابعاد پنهانی وجود شخصیت آشکار گردد. آنچه در کارکرد نشانه ای شخصیت مورد توجه است، رمزگان، تنوع در به کارگیری رمزگان در متن، نام، توصیفات، کنش رفتاری، کنش گفتاری و کارکرد بازیگرانه زنان است. نکته جالب توجه در داستان زنان، کنش های رفتاری و گفتاری کاملاً زنانه است. این کنش ها، نشان دهنده ویژگی های زنانگی آنان است که در موقعیت های مختلف نمایان گشته است.